Zie ik je op mijn nieuwe blog?
Na heel lang wikken en wegen heb ik gisteravond de knoop doorgehakt. Ik verhuis naar een nieuwe blog. Een bredere blog, waar ik mezelf geen beperkingen opleg qua onderwerpen om over te schrijven. De reden is op de nieuwe blog uitgebreider uitgelegd, dus wanneer je benieuwd bent, neem zeker een kijkje. Natuurlijk hoop ik dat jullie met me mee verhuizen en daar vaker dan eens een kijkje nemen! Gaan jullie mee? Deze blog zal blijven bestaan, omdat de informatie die erop staat misschien nog nuttig kan zijn en omdat ik al mijn geschreven blogs niet kwijt wil, maar er zullen geen nieuwe blogs meer gepost worden..
Zie ik je op mijn nieuwe blog?
0 Comments
Graag deel ik dit verrukkelijke recept met de wijde wereld, opdat iedereen kan genieten van dit heerlijke voedsel! Gevulde paprika’s op onze eigen bedachte manier! Men neme voor twee personen: - 2 rode paprika’s die rechtop kunnen staan - een blik Bonduelle bonenmix tricolore - Een klein blikje mais - Een ui - Een scheutje olijfolie - Een blikje tomatenpuree - 160 gram zilvervliesrijst Snijd de ui in stukjes en bak deze in een scheutje olijfolie glazig. Voeg dan de mais en de bonen toe en laat even bakken. Ook de tomatenpuree kan erbij en roer dit mengsel door elkaar. Eventueel kun je nog kruiden toevoegen: paprikapoeder, zout, peper. Dit is echter niet noodzakelijk! Verwarm de oven voor op 200 graden. Snijd het topje van de paprika’s af en bewaar deze als deksel. Haal de zaadlijst uit de paprika’s, was ze en vul ze met het mengsel dat je zojuist gemaakt hebt. Doe het dekseltje weer op de paprika’s (dit hoeft natuurlijk niet, maar staat zo leuk!), zet ze in een ingevette ovenschaal in de oven voor ongeveer 30 minuten. Kook ondertussen de rijst. Zet de paprika op een bord en schep de rijst er naast en voilà, geniet van je heerlijke, gezonde gevulde paprika! Makkelijk, toch? Laat je weten wat je ervan vond? Wat te doen als er een kind komt? Blijven werken of toch stoppen en fulltime thuis kunnen zijn voor je kind? Een onderwerp dat mij lange tijd heeft bezig gehouden. Voor mijn zwangerschap, tijdens de zwangerschap én na de zwangerschap nog steeds. Thuisblijfmoeder zijn leek me geweldig! Altijd thuis zijn voor je kind(eren), samen veel leuke dingen doen, samen het huishouden doen, geen oppas hoeven regelen, vaak op pad om met andere moeders een bakje thee te drinken als daar tijd voor is *Droomt weg*... Thuis blijven voor je kind. Een keuze die in de huidige geëmancipeerde maatschappij niet altijd even op prijs gesteld wordt. Misschien dat ik me juist daarom wel extra aangetrokken voelde om wél thuis te blijven, te stoppen met mijn werk. Want, opstandig als ik ben, kies ik vaak voor die weg die niet altijd even gangbaar is. Toch hebben manlief en ik naar meerdere gesprekken en lang wikken en wegen besloten het niet te doen en daar hebben we, ondanks mijn regelmatige wegdroommomenten (het gras is altijd groener-verhaal), onze redenen voor. Allereerst, wie ben ik om te stoppen met werken terwijl manlief fulltime moet blijven werken om voor inkomsten te zorgen? Manlief wilde graag minder werken en meer tijd met zijn gezin en dat is financieel een goede optie op het moment dat ik ook werk. Waarom dan niet beide werken (ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk en werk daarnaast niet eens veel, 12 uren p/w), waardoor manlief een dagje extra weekend kan hebben en we daar samen profijt van hebben omdat we zo meer tijd als gezin overhouden? Maar ook: zoals ik hierboven al benoemde, ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk. Ik werk als zorgverlener bij een gezin thuis en vermaak me hier prima! Ik vind het heerlijk om daar te zijn, om samen met mijn cliënt te wandelen, naar de speeltuin te gaan, dingen te ondernemen en voor hem te zorgen. Wil ik dat kwijt? Nee, eigenlijk helemaal niet! Natuurlijk, alles voor ons kind, maar op het moment dat we een goede oplossing hebben voor de momenten dat manlief en ik beide niet thuis zijn, vind ik mijn werk (ondanks momentjes dat ik baal niet volledig voor haar thuis te zijn) te leuk om het te laten schieten! Voor mij dit alles wel op voorwaarde dat voor onze dochter de momenten dat wij beide niet thuis zijn goed geregeld zijn en dit was nog een hele zoektocht! Wil je hier meer over lezen? Houd mijn blog in de gaten! Mei is voor ons de maand waarin de energie-jaarafrekening in onze mailbox verschijnt (ja, ik weet het, het is alweer halverwege juni, maar ik loop nu eenmaal achter de feiten aan met mijn heerlijke baby). Een moment waarop wij de balans opmaken. Hoeveel hebben we verbruikt? Hebben we weer minder verbruikt dan vorig jaar, wat altijd ons streven is? En wat krijgen we terug? Daar wij in de kraamweek (en daarna) extra gestookt hebben om een voor onze dochter aangename temperatuur te kweken in huis én de wasmachine meer dan dubbel zoveel draait dan voorheen, had ik een drastische toename verwacht en dat wij toch nog bijna 200 euro terug kregen van onze energiemaatschappij was voor mij dan ook een welkome en aangename verassing! Ons energieverbruik was ondanks de komst van dochterlief lager gebleven dan vorig jaar. Oké, het gasverbruik was iets gestegen (van 900 naar 1000 m3 ongeveer), maar het verbruik aan elektriciteit is flink gedaald ten opzichte van vorig jaar. Waar dat nu precies aan ligt is ons een raadsel. Het enige dat wij kunnen bedenken is dat we de stekkers overal uittrekken wanneer we apparaten niet gebruiken en dat we ledverlichting in huis hebben. Daarnaast gebruiken we het koffiezetapparaat en de magnetron maar weinig én hebben we geen waterkoker meer, maar een ouderwetsche fluitketel. Maar dat dit zoveel scheelt in elektriciteitverbruik? Van ongeveer 2400 kWh zijn we terug gegaan naar 1700 kWh. Wanneer we er achter gekomen zijn wat nu echt de grote bespaartruc van afgelopen jaar is, laat ik het zeker weten. Wanneer de jaarafrekening daar is is het tijd om weer in het rond te gaan kijken naar andere aanbieders die net weer wat goedkoper zijn. Natuurlijk heb ik mij daar weer goed in verdiept en zijn we weer overgestapt. Van greenchoice naar energiedirect.nl. Een stuk voordeliger weer! Klant worden bij energiedirect.nl betekent een bonus van 240 euro. Daarnaast gaan de maandlasten bij eenzelfde verbruik met vijf euro per maand omlaag (eigenlijk meer, maar wij betalen liever maandelijks te veel om vervolgens weer geld terug te krijgen dan andersom). Mooi bekeken toch? Ben jij ook alweer overgestapt? Nachtrust. Een van de dingen die vanzelfsprekend waren vóór het moederschap en die nu zijn gedegradeerd tot een 'fijne bijkomstigheid'. Baby's zijn nu eenmaal afhankelijk, willen bij je zijn, hebben nog niet zo'n grote maag en leven (vooral bij moedermelk) van onwijs suikerrijke melk dat snel verteerd en afgebroken wordt. Doorslapen gebeurt vaker niet dan wel en wanneer ik het over onze eigen dochter heb durf ik gerust te zeggen: doorslapen gebeurt niet. De keren dat dochterlief zes uren achter elkaar sliep (wat men in Nederland 'doorslapen' noemt, ook al is dat van 22:00 tot 04:00 uur en moet je middernacht alsnog wat met je baby, maar dat terzijde) zijn op één hand te tellen en dan nog heb je genoeg vingers over. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geen ramp, integendeel: ik vind het niet meer dan normaal, maar nachtrust schiet er dan nog wel eens bij in. Ik kan je zeggen: vermoeidheid went. De tijden dat ik minimaal acht uren slaap nodig had zijn wel voorbij, maar ergens stopt je energie, ergens breekt het je op. Gebroken nachten zijn tot daar aan toe, maar om het einde van mijn energie buiten mijn gezichtsveld te houden, voorkom ik graag dat we (mijn baby en ik) tijdens die 'gebroken' nachten lang wakker zijn, dus slapen we samen. Samen in één bed, knus tegen elkaar aan, met de borst in het bereik van dochterlief. Als je dan toch gedoemd bent tot zulke nachten omdat je een baby hebt, dan kun je het jezelf maar het beste zo makkelijk mogelijk maken. Twee vliegen in één klap, toch? Ik zorg ervoor dat mijn baby voldoende nachtrust krijgt, maar ook dat ik zelf toch ook 'enigszins een beetje' tot rust kom. Voor mij is samen slapen dé oplossing. Ik kan me de kraamweek nog herinneren, dat manlief en ik goede pogingen deden om dochterlief in haar ledikantje naast ons bed te leggen. Dit resulteerde in een hartverscheurend gehuil.. Dat ik zittend in een stoel, meerdere keren per nacht een klein meisje aan de borst had en ik dan na drie kwartier ineens wakker schrok, omdat dochterlief en ik in slaap gevallen waren in de stoel. Dat dochterlief bij elk voedingsmoment verschoond werd en dat de wallen op een gegeven moment de grond bijna raakten. We zijn snel tot de conclusie gekomen dat dochterlief ook bij ons in bed kan slapen. Met de juiste maatregelen kan dat veilig en dochterlief sliep als een roosje op het moment dat ze mij kon voelen. Ik was in de buurt, dus het was veilig. Ook het verschonen zijn we mee gestopt. Dit was namelijk een reden voor dochterlief om wakker te worden: 'hallo wereld, ik ben er weer!' en wij vervolgens in bed lagen te luisteren naar een gezellig kletsend meisje. Erg leuk hoor, maar om 03:00 uur 's nachts heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd. Inmiddels zijn we 'professioneel samenslapers'. Ik slaap niet meer onder een dekbed, maar samen met dochterlief onder een wollen deken, liggend voeden gaat geweldig, het licht hoeft niet eens meer aan 's nachts om dochter aan te leggen én dochterlief huilt niet meer 's nachts. Op het moment dat ze onrustig wordt wordt ze a aangelegd en al drinkende slaapt ze rustig verder. Ook ik word amper wakker en slaap rustig weer in als er gedronken wordt. Over de opmerking die ik vaak krijg dat dochterlief later vast moeilijk went aan het slapen in haar eigen bedje kan ik kort zijn: voor nu is het grote bed haar eigen bed. We vinden het heerlijk om samen te slapen en ondanks de momenten dat ik er minder vrolijk van wordt overheerst het positieve gevoel. Wanneer dat anders wordt? Wie dan leeft, wie dan zorgt. Vooralsnog ken ik geen enkele puber die het heerlijk vindt om bij pappa en mamma in bed te slapen en ik verwacht dan ook niet dat dochterlief dat heerlijk zal vinden. En waarom nu iets doen waar je niet achter staat, omdat het misschien wel eens zo kan zijn dat..? Ik zie voor nu het nut er niet van in. Nachtrust? Sja, we slapen geen acht uren achter elkaar (manlief wel hoor, die merkt onze voedingen/knuffelmomentjes 's nachts niet eens), maar door het samen slapen loop ik er 'bijna' (want er zijn natuurlijk uitzonderlijke nachten) altijd bij zonder heftige wallen. Hoe eenvoudig kan het zijn! Ik geef het toe, ik ben laks. Ik probeer nu al maanden mijn blog bij te houden, streef ernaar (bijna) elke dag een blog te posten, beloof van alles, maar vervolgens doe ik het niet. De dagen zijn kort, dochterlief vraagt veel tijd en energie (waar we overigens zelf bewust voor kiezen) en wanneer ik mijn handen een keer vrij heb omdat manlief zich ontfermt over dochter of zij zichzelf vermaakt geniet ik van een heerlijke douche of een hersenloos programma op uitzending gemist. Dat eerste volledig terecht, dat tweede wat minder. Want wat is er nu leuker dan schrijven over de dingen waar ik het meeste mee bezig ben? Over opvoeding, natuurlijk ouderschap, kinderen, eenvoudig leven, consuminderen, geld besparen en dergelijke? Daarom laat ik weer eens van mij horen, nu dochterlief in slaap gevoed boven in bed ligt en ik in mijn eentje beneden. Met het streven om weer vaker van me te laten horen, omdat ik het leuk vind om te schrijven en dat echt zie als me-time, naast het genieten van een heerlijke douche. Omdat het een hobby is die ik nu aan het verwaarlozen ben én omdat ik graag vertel over de keuzes die wij maken in ons leven. Daarom!
En nu kruip ik lekker bij dochterlief in bed, want die laat van zich horen! Ik beloof jullie, tot snel! Vorig jaar stond de moestuin op een laag pitje met het idee dat we daar dit jaar wel weer meer tijd voor zouden hebben. Niets is minder waar. Had ik vorig jaar geen energie voor de moestuin, dit jaar heb ik de energie wel, maar waar haal ik in vredesnaam de tijd vandaan met een baby?! Dus ook dit jaar staat de moestuin op een laag pitje, een heel laag pitje. Dat wil zeggen: we hebben niets gezaaid. Wel hebben er aardbeienplanten de winter overleefd, die nu volop in bloei staan, dus misschien kunnen we toch íets oogsten uit eigen tuin. Toch vonden wij het erg jammer, geen eigen geoogste groenten uit eigen tuin dit jaar. Toen we daar flink van baalden kwam er ineens een flyer door de brievenbus. Nét buiten het dorp schijnt een grote moestuin te liggen. Een groot stuk weiland dat omgebouwd is tot grote moestuin, Ús Hôf genaamd. Daar was vorige week zaterdag een open dag, waar het begrip 'zelfoogster' werd gepromoot. Wij zijn, nieuwsgierig als wij waren, daar natuurlijk even naar toe gelopen en we waren verbijsterd. Een groot weiland met flink wat moestuinbedden, een paar poelen (om de biodiversiteit te stimuleren), fruitboompjes, kruiden, een paradijsje! Een paradijsje waar we onderdeel van mochten worden door zelfoogster te worden. Voor een vast bedrag per week mag je iedere week datgene komen oogsten wat je die week wil gebruiken! Dat wat betaald wordt door de zelfoogsters wordt gebruikt om de moestuin te onderhouden en te investeren in nieuwe plantjes/zaadjes, compost en dergelijke. Als je wil, mag je meehelpen in de moestuin, maar dit hoeft niet. Geweldig concept, vind je niet? Vorige week zijn wij dus 'zelfoogsters' geworden bij dit paradijsje. We zijn al een keer wezen oogsten en hebben de andijvie en paksoi al soldaat gemaakt. Heerlijk, zo vers krijg je ze niet in de supermarkt! Voor iedereen die in de buurt woont en houdt van verse, onbespoten groenten, maar niet de tijd/ruimte heeft om ze zelf te verbouwen: een echte aanrader! Kende jij het begrip 'zelfoogster' al? En wat vind je van het concept?
Ik wil graag even wat recht zetten. Want hoewel ik het had verwacht dat het zou gebeuren, je daar ook voor gewaarschuwd wordt op het moment dat je een kleintje verwacht én ik besef dat het allemaal goed bedoeld is, raakt het me meer dan ik dacht dat het me zou raken. Niet omdat ik me aangevallen voel of omdat ik niet volledig achter mezelf en mijn gezin sta. Niet omdat ik vind dat al die anderen fout zitten. Nee, puur en alleen omdat ik het gevoel heb dat 'anders' meteen als 'fout', 'ondoordacht' of 'gemakkelijk' wordt bestempeld, zonder te weten wat de achterliggende gedachte van dat 'het anders doen' is. Ik heb het over de goedbedoelde adviezen en commentaren die ik krijg over de manier waarop wij met ons dochtertje omgaan/haar opvoeden. Ja, ons dochtertje wordt veel gedragen, soms zelfs de hele dag! Ons dochtertje krijgt de borst wanneer zij die wil hebben. Ze valt in slaap aan de borst of in de draagdoek en heel soms ergens anders. Ze ligt veel op schoot te slapen en gaat tegelijk met ons naar bed. Ze ligt bij ons in bed. We laten haar niet huilen, ook niet een paar minuten. Waar wij zijn, is zij ook en we regelen nog geen oppas wanneer dat niet strikt noodzakelijk is. Voor ons allemaal aspecten in de opvoeding en verzorging van ons kind waar wij volledig achter staan. Waar hele studies over kinderen, hechting, opvoeding e.d. aan vooraf gegaan zijn en waar we goed over nagedacht hebben. Waar ik zelfs enthousiast over ben en wat ik graag deel met mijn omgeving. Toch ben ik hier steeds meer terughoudend in. Waarom? Omdat ik het gevoel krijg dat deze manier van opvoeden niet geaccepteerd wordt. Dat we ons kind zouden 'verwennen' en we binnen de kortste keren een tiran in huis zouden hebben. Dat ze niet in haar eigen bedje zal leren slapen, want dat zal toch binnenkort een keer moeten gebeuren én dat ze moet leren dat ze niet altijd meteen aan de beurt is. Dat ze best wel even kunnen wachten met het geven van de borst, want na een uur kan ze echt niet alweer honger hebben en dat kinderen best wel even mogen huilen. Dat zal best en er zullen veel kinderen op die manier gezond en gelukkig groot geworden zijn. Ik zal daar nooit aan komen, maar wij doen het nét even anders, omdat wij denken dat dat het beste is voor ons dochtertje én het beter bij ons past. Ons dochtertje heeft 9 maanden lang in mijn buik gezeten. Ze kreeg voeding wanneer ze dat nodig had, ze was dicht bij haar moeder, werd de hele dag meegedragen, we waren onafscheidelijk. Het was er veilig en vertrouwd en dat veilige en vertrouwde gevoel wil ik haar blijven geven, ook nu ze niet meer in mijn buik zit. Om dat veilige en vertrouwde gevoel te geven zorg ik ervoor dat ik of haar vader er voor zover het kan altijd voor haar ben wanneer ze me nodig heeft (voor aandacht, voeding, troost, nabijheid), draag ik (of pappa) haar dicht bij me op het moment dat ze niet kan slapen of wakker wordt nadat ik een poging deed haar slapend weg te leggen en slaapt ze dicht bij me. Dat voelt voor mij (en voor haar vader) niet alleen goed, wij zijn ervan overtuigd dat dit voor ons én voor haar de beste manier is. Dit kost best wel eens veel tijd en ik baal er wel eens van dat ik hierdoor weinig mijn handen vrij heb, dat ik weinig tijd voor mezelf over houd en dat ik als wandelende melkfabriek altijd beschikbaar moet zijn op het moment dat ons dochtertje erom vraagt, maar ik doe het met alle liefde die ik maar heb en de lachjes, geluidjes en ontwikkelingen die ze doormaakt maken dit allemaal helemaal goed! Elke ouder heeft het beste voor met zijn/haar kind en wil al zijn/haar liefde geven aan zijn of haar kind. Wij doen dat op deze manier, in de overtuiging dat ons dochtertje vanuit een veilige en vertrouwde basis de wereld kan gaan ontdekken, op haar tijd, op haar tempo. Noem het 'verwennen', noem het 'niet sterk in de schoenen staan', noem het 'soft', maar dit is hoe wij het doen uit liefde voor ons prachtige dochtertje. Want zoals elke ouder zal zeggen: ons dochtertje verdient het allerbeste dat ze kan krijgen! Durf dat maar eens ten twijfel te trekken ;). Ik moet nodig weer nieuwe posts schrijven en ik heb zoveel inspiratie om dat ook daadwerkelijk te doen, maar tijd, waar ben je? Sinds ons leven draait om ons lieve dochtertje vliegen de dagen voorbij en wat doe ik eigenlijk? Net niks, maar toch ook weer best veel. Druk! Herkenbaar? Vast. Ik heb respect voor bloggers met kleine kinderen (sommige zelfs een tweeling) die het op kunnen brengen om toch elke dag een post te plaatsen! Tips?
Dus, hold on! Ik doe mijn best om tijd vrij te maken om te schrijven over het reilen en zeilen hier in (en om) huis die met eenvoudig leven met en zonder kinderen te maken hebben! Ik geef mijn dochter borstvoeding en ik vind het een grote eer dat ik dat mag/kan zeggen. Want doordat ik tijdens mijn zwangerschap heel gemakkelijk dacht over het geven van borstvoeding en het vanzelf gaan ervan, kwam ik van een koude kermis thuis toen ik bevallen was. Dochterlief wilde niet meteen goed aanhappen en kon geen vacuüm krijgen aan de borst. Dit zorgde voor veel gehannes in het ziekenhuis, verschillende verpleegkundigen die verschillende visies hadden over hoe te helpen bij het aanleggen en een gefrustreerde baby én mamma omdat het niet wilde gaan zoals we zo graag zouden zien dat het zou gaan. Uiteindelijk door met de hand kolven, opvangen op een lepel en op deze manier mijn melk aan te bieden aan ons dochtertje kreeg ze toch een beetje binnen. Eenmaal thuis ging de strijd verder. Ook daar lukte het dochterlief niet goed om aan te happen en ik wist niet wat ik moest doen om haar toch die grip te laten krijgen aan mijn borst die ze nodig had om goed te kunnen happen. Een tepelhoedje was het advies van de kraamzorg. Dit leek te helpen! Dochterlief leek nu goed aan te happen en effectief te drinken, maar toen we te weinig plasluiers opmerkten we haar gingen wegen én dochterlief naar ons idee slomer werd leek niets minder waar. Afgevallen, bijna 10% van het geboortegewicht, dus te veel. De verloskundige werd erbij gehaald en aan ons de keuze: of fulltime gaan kolven en er op deze manier voor zorgen dat dochterlief genoeg dronk én op krachten kon komen of een opname in het ziekenhuis. We kozen voor het eerste en een elektrische kolf werd gehuurd. Twee dagen en nachten heb ik fulltime gekolfd en heeft dochter mijn moedermelk via een flesje gekregen. Een pak kunstvoeding werd in huis gehaald voor het geval dat ik niet genoeg melk had en we moesten ons gaan richten op de hoeveelheid cc die dochterlief binnen kreeg. Gelukkig had ik zelf genoeg melk en al snel had ik een mooi voorraadje in de koelkast staan. Dochterlief dronk goed en werd weer alerter. Na twee dagen mochten we het weer aan de borst proberen! Eerst zonder tepelhoedje, maar toen dat niet ging toch maar weer met een tepelhoedje. Een lactatiekundige werd ingeschakeld om mij moed in te praten, want die was aardig verdwenen. Dochterlief begon te groeien, te groeien en te groeien. Maar mijn vertrouwen was weg. Doordat we ons bezig moesten houden met het aantal cc's kon ik het niet goed loslaten dat ik niet wist wat ze binnen kreeg door alleen aan de borst te drinken. Ik belde veel met de lactatiekundige, die mij erdoorheen sleepte door steeds een peptalk te geven. Ook manlief, ouders, verloskundige en de kraamhulp bleven me vertellen hoe goed het ging, want het ging goed. Dochterlief groeide, had veel plasluiers en was super alert! Langzaam kwam het vertrouwen weer terug. Nu, inmiddels bijna 8 weken verder hebben we een vrolijk dochtertje, die inmiddels bijna twee kg gegroeid is ten opzichte van haar geboortegewicht en sinds twee weken zonder tepelhoedje kan drinken! Ik ben onwijs trots op haar en ook een beetje op mezelf! Ik had kunnen opgeven toen ik moest gaan kolven (want ik kan je vertellen: fulltime kolven is intensief!! Respect voor alle mamma's die fulltime kolven!), maar dat heb ik niet gedaan. Ik had onwijs veel motivatie om de borstvoeding te laten slagen en deze motivatie heeft ervoor gezorgd dat het gelukt is. Dochterlief en ik genieten enorm van de voedingsmomenten! Wat ik hiermee wil zeggen is: Borstvoeding lijkt vanzelfsprekend, het lijkt allemaal heel simpel, maar het gaat lang niet altijd meteen zoals je zou willen dat het gaat. De strijd die borstvoeding geven soms levert wordt vaak niet verteld, maar is wel degelijk aanwezig. Ik denk dat de strijd die ik gehad heb nog maar het topje van de ijsberg is. Kloven, borstontsteking e.d. heb ik gelukkig niet gehad. Maar de onzekerheid die het allemaal met zich meegebracht heeft is nog steeds een beetje aanwezig. Heeft dochterlief een keer minder geplast, dan begint het in mijn hoofd alweer te malen. Toch is het het allemaal waard. De momenten van het voeden van je kindje zijn zo waardevol! Wil je graag borstvoeding geven? Weet dan dat de kans aanwezig is dat het niet allemaal meteen gaat zoals het zou moeten gaan, houd dat in je achterhoofd en geef je daar aan over. Lukt het niet goed? Schakel een lactatiekundige in, die met je meekijkt en je tips kan geven. Het kan je flink wat bloed, zweet en tranen kosten, maar ik weet zeker: wanneer je een paar weken verder bent en je je kindje 's nachts aanlegt, op het moment dat niemand verder wakker is, het donker en stil is en je het gevoel hebt dat jij en je kindje alleen zijn op de wereld en je je kindje lekker hoort smakken en geluidjes hoort maken, kijk je met een glimlach terug naar alle strijd die het gekost heeft om dat te ervaren wat je op dat moment ervaart. Go for it! Ik wil hiermee overigens niet de moeders veroordelen die om welke reden dan ook gestopt zijn met het geven van borstvoeding. Soms kost het investeren in borstvoeding meer energie dan je op dat moment hebt en maak je de keuze om te stoppen, hoe erg je het zelf ook vindt. Ik zal de laatste zijn die het gevoel van een ander zal beoordelen. |